การทำความเข้าใจเสียงมหาสมุทรเป็นสิ่งสำคัญสำหรับความพยายามในการอนุรักษ์ นักวิจัยกล่าว
เคลื่อนตัวช้าๆและลับๆ ผ่านมหาสมุทรแปซิฟิก สล็อตเว็บตรงไม่ผ่านเอเย่นต์ไม่มีขั้นต่ำ หุ่นยนต์ร่อนพร้อมไมโครโฟนจับเสียงที่ก้องกังวานจากเรือ ปลาวาฬ และการระเบิดใต้น้ำ
การเดินทางของเครื่องร่อนซึ่งอยู่ห่างจากชายฝั่งวอชิงตันและโอเรกอน 458 กิโลเมตร และลึกลงไปถึง 650 เมตร แสดงให้เห็นว่าเครื่องร่อนอาจเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพในการช่วยทำแผนที่ระดับเสียงรบกวนในมหาสมุทรนักวิจัยรายงานในวันที่ 20 พฤศจิกายนในPLOS ONE การบันทึกเสียงแยกจากไมโครโฟนในบริเวณใกล้เคียงที่ห้อยลงมาจากผิวน้ำยืนยันความถูกต้องของการบันทึก 18 วันของเครื่องร่อนในเดือนกรกฎาคมและสิงหาคม 2555
นักวิจัยกล่าวว่าไมโครโฟนแบบอยู่กับที่ไม่สามารถจับเสียงเต็มรูปแบบได้ทั่วทั้งทะเลขนาดใหญ่หรือที่ระดับความลึกต่างๆ ในคอลัมน์น้ำในแบบที่เครื่องร่อนสามารถทำได้ Joe Haxel นักสมุทรศาสตร์จากมหาวิทยาลัย Oregon State University ในนิวพอร์ตกล่าวว่าเสียงในมหาสมุทรคือ “สิ่งที่เราจำเป็นต้องวัดและพยายามทำความเข้าใจให้ดีขึ้นว่าทำไมถึงเกิดขึ้น เกิดขึ้นที่ใด และผลกระทบคืออะไร” ต่อสัตว์ป่าและระบบนิเวศทางทะเล ตัวอย่างเช่น การวิจัยก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นว่าโซนาร์ของกองทัพเรือ ( SN: 3/25/11 ) และเรือที่แล่นผ่านสามารถสร้างมลพิษทางเสียงที่เป็นอันตรายต่อสัตว์ทะเล ( SN: 2/13/18 ) ส่งผลกระทบต่อพฤติกรรมทางสังคมและนิสัยการหาอาหาร
โดยปกติ นักวิทยาศาสตร์จะดักฟังใต้น้ำด้วยไฮโดรโฟน ไมโครโฟนกันน้ำที่จอดอยู่หรือห้อยลงมาจากพื้นผิว หรือติดตั้งบนเรือขนาดใหญ่ที่สามารถกลบเสียงอื่นๆ และทำให้สัตว์ทะเลหวาดกลัว
ความเร็วช้าของเครื่องร่อน — เพียง 1 กิโลเมตรต่อชั่วโมง — และการเคลื่อนไหวที่เงียบช่วยให้เครื่องร่อนผ่านน้ำเพื่อเก็บเสียงรอบข้าง ปั๊มจะถ่ายน้ำมันเข้าและออกจากกระเพาะปัสสาวะของเครื่องร่อน ส่งผลต่อการลอยตัวและทำให้ลอยขึ้นหรือจมลงในเสาน้ำ การเปลี่ยนแปลงระดับความลึกเหล่านั้นทำให้เครื่องร่อนเคลื่อนไปข้างหน้าในเส้นทางที่คดเคี้ยวและช้า
“เครื่องร่อนเป็นสิ่งที่ดีเพราะไม่รุกราน” Haxel กล่าว “มันกำลังเข้าสู่โหมดพรางตัว”
ในอลาสก้าและแคนาดา หมาป่าสีเทาวิ่งได้ไกลกว่ากวางคาริบูที่พวกมันล่า เช่นเดียวกับหมาป่าสีเทาที่สะกดรอยตาม khulans ในมองโกเลีย เช่นเดียวกับหมีสีน้ำตาล ( Ursus arctos ) ที่กำลังไล่ล่ากวางมูสอลาสก้า ( Alces alces gigas )
Joly กล่าวว่า “ขอบเขตทั้งหมดของการเคลื่อนไหวมีความสำคัญในการให้ผู้คนรู้ว่ามาตรการอนุรักษ์ต้องมีขนาดเท่าใด”
นักวิจัยยังได้ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูก ซึ่งไม่น่าแปลกใจเลยที่ค้างคาวที่เกิดในกรงขังในการศึกษาวิจัย คาร์เตอร์กล่าวว่าในป่า ความสัมพันธ์ระหว่างแม่และลูกแข็งแกร่งกว่าสายสัมพันธ์อื่นๆ ในขณะที่ค้างคาวทั้ง 6 ตัวที่เกิดในกรงเลี้ยงโดยปกติจะผูกมัดกับแม่ของพวกมันในห้องแล็บ พวกมันทั้งหมดออกจากพื้นที่ก่อนที่การศึกษาจะสิ้นสุด “เราไม่แน่ใจว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น” คาร์เตอร์กล่าว ค้างคาวอาจบินกลับไปยังที่ที่พวกมันเกิด เป็นพฤติกรรมทั่วไปในค้างคาวแวมไพร์ หรืออาจถูกค้างคาวป่าตัวอื่นๆ ในอาณานิคมไล่ออก
คาร์เตอร์กล่าวว่าการศึกษาแสดงให้เห็นว่าการเข้าสังคมของสัตว์นั้นซับซ้อน สัตว์สามารถสร้างสายสัมพันธ์ทางสังคมที่คงทน แต่สายสัมพันธ์เหล่านั้นอาจพังทลายเมื่อสถานการณ์เปลี่ยน อาจจะไม่ต่างจากความสัมพันธ์ของมนุษย์มากนัก
